75 rocznica Powstania Warszawskiego

Dziś wyjątkowy dzień dla każdego Polaka. Warszawiakiem nie jestem,  nigdy nie byłam i być raczej nie będę.  Ale dziś  jest taki dzień,  że każdy z nas choć na chwilę powinien poczuć się jak mieszkaniec stolicy. 75 lat temu nasi przodkowie podjęli jedną z najtrudniejszych decyzji życia. Czy słuszną? Oni wierzyli że tak. Wierzyli w zwycięstwo,  choć dziś historycy twierdzą, że walka była z góry skazana na klęskę.  Nie zmienia to faktu, że decyzja byla heroiczna i bardzo odważna.  

W powstaniu zginęło wielu mlodych ludzi, wielu samotnych, biednych,  bogatych, mających rodziny i przyjaciół.  Wtedy dla nich nie miał znaczenia status majątkowy, nikt nie prowadził glupich dyskusji o kolor tęczy. Walczyli. Barwy bialo czerwone były najważniejsze.  Szanowali siebie, swoje tradycje, a przede wszytskim kraj dla którego byli w stanie poświęcić wlasne życie.  Bo tak nauczyli ich rodzice.  Żebyśmy my dziś mieli szansę żyć w wolnym kraju i swobodnie mówić w swoim języku.

A my czego dziś, po 75 latach uczymy swoje dzieci? Czy szacunku dla innych bez wzgledu na kolor skóry,  pochodzenie,  wiarę, czy orientację? Czy tego, że można z różańcem w ręku pałać nienawiścią do ludzi, którzy wyznają inne niż ja wartości? Czy z hasłem Polska dla Polaków na ustach można mieć nienawiść  w pieściach?

Zastanówmy się przy okazji tak ważnych rocznic jakiej Polski chcemy dla naszych dzieci i czy nasi przodkowie byliby dumni z tego, jak szanujemy ich poświęcenie??